Η Τέχνη στην Εκπαίδευση

 

 

΄Ολες οι μορφές της τέχνης εκφράζουν όσα δεν μπορούμε να εκφράσουμε με άλλο τρόπο αφού βοηθά τους ανθρώπους να βιώσουν τον κόσμο με διαφορετικούς τρόπους.

 

 

 

Η τέχνη θα πρέπει να αποτελεί βασικό παράγοντα των βιωμάτων των μικρών παιδιών καθώς αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο που χρειάζονται τα παιδιά στην πορεία τους προς την ολοκληρωμένη και ποιοτική ενήλικη ζωή.

Οι παιδαγωγοί, κυρίως της προσχολικής ηλικίας υποστηρίζουν ότι η τέχνη προάγει την εκφραστική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Η τέχνη απαιτεί την ενεργοποίηση όλων μας των αισθήσεων με την ταυτόχρονη συμμετοχή του νου και του σώματός μας.

Η καλλιτεχνική εκπαίδευση μπορεί να αντισταθμίσει τις μαθησιακές δυσκολίες για παιδιά που μεγαλώνουν υπό μειονεκτικές συνθήκες ή με κάποια αναπηρία ή ακόμα και για τα χαρισματικά παιδιά πουμπορεί να έπλητταν  στο σχολείο και να αποδεσμεύονταν από τη μαθησιακή διαδικασία.

Η ενασχόληση με τις τέχνες αποτελεί μία προσωπική εμπειρία που μπορεί να μεταμορφώσει το άτομο. Το σχολείο γίνεται τρόπος ανακάλυψης, οι μαθητές αναπτύσσονται ολόπλευρα, αφού απαιτεί ενεργοποίηση όλων μας των αισθήσεων και την ταυτόχρονη συμμετοχή του νου και του σώματός μας.

 

Παρ' όλο που η τέχνη είναι έμφυτη γλώσσα, δεν αρκεί να αφήσουμε την ανάπτυξη της αποκλειστικά στην φυσική εξέλιξη.

Ο,τι προκύπτει φυσιολογικά κατά την πορεία της καλλιτεχνικής ανάπτυξης δεν ισοδυναμεί με ό,τι μπορεί να επιτευχθεί μέσω της εικαστικής εκπαίδευσης υψηλής ποιότητας.

Η παραδοσιακή εκπαίδευση, παρ' όλες τις καλές προθέσεις της, συχνά συντελεί στην αποστράγγιση των δημιουργικών ικανοτήτων των παιδιών.

Είτε δίνεται υπερβολικά μεγάλη έμφαση στην ελεύθερη έκφραση δίχως την ενίσχυση και την καθοδήγηση των ενηλίκων είτε προσφέρεται μία σειρά επαναληπτικών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων που κατευθύνονται από τους ενήλικες. Θα πρέπει οι δραστηριότητες να βασίζονται στις δυνατότητες του κάθε παιδιού, στο πλαίσιο της ζώνης εγγύτερης ανάπτυξης όπως την αποκαλεί ο Vygotsky.

Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της προσέγγισης θα πρέπει να είναι:

 το παιχνίδι, 

η ενεργός συμμετοχή, 

η συνεργασία, 

η πρωτοβουλία του παιδιού και 

η ανταλλαγή ρόλων. 

 

Η έμφαση δίνεται στο παιχνίδι και όχι στην τέχνη ως αυτοσκοπό. Το παιδί και όχι η τέχνη, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Η διαδικασία αυτή ανεξάρτητα από το εικαστικό αποτέλεσμα, αποτελεί πολύπλευρη δραστηριότητα που κινητοποιεί τη φαντασία, την γνώση, τον ψυχισμό του παιδιού.

Μέσω της τέχνης οι μαθητές αντιλαμβάνονται τις διαφορετικές ανθρώπινες εμπειρίες, μαθαίνουν να προσαρμόζονται και να σέβονται τους διαφορετικούς τρόπους σκέψης και πράξης, να μοιράζονται τις ιδέες τους και τα συναισθήματά τους με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Μέσω των διάφορων μορφών τέχνης και των τεχνικών  τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να   εκφραστούν με τον δικό τους τρόπο.

Απευθύνεται σε κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ηλικίας και ιδιότητας, προσφέροντας άνοιγμα προς όλα τα ενδιαφέροντά του.

 Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι με την αξιοποίηση της τέχνης στην εκπαιδευτική διαδικασία παιδιά και οι εκπαιδευτικοί οδηγούνται σε νέους και δημιουργικούς δρόμους.

Η μάθηση μπορεί να προκύπτει σε πραγματικές καταστάσεις και δεν περιορίζεται στη σχολική τάξη (π.χ. στη γειτονιά, μουσεία,κλπ.).

 

Στη συνέχεια επισυνάπτονται μία εργασία για την θεωρητική πλαισίωση του Θεατρικού Παιχνιδιού στην ένταξη

καθώς και κάποιες παιδαγωγικές εφαρμογές που έχουν εφαρμοστεί σε παιδιά προσχολικής ηλικίας.